Slapen

Ik wil slapen. Gewoon ondergaan in een wereld die er niet langer is zodat mijn vermoeidheid me niet langer parten speelt. Het huilen van de wind zal niet tot mijn bevroren botten doordringen. Langzaam zal ik smelten. Dan lig ik als een flinke plas op bevuilde straten. Men zal in me stappen en het opspattende water zal in hun verweerde smoelen plenzen, zonder te weten dat het mijn sap is dat hun de ogen opent. Ze zien wat liever niet gezien wordt maar kunnen de ogen nergens meer voor sluiten. Het zal als een mokerslag binnenkomen. De gestoorde breinen zullen proberen het te verdringen, tegen beter weten in.

Ik ben niet te vergeten. Wie mij vergeten wil zal geconfronteerd worden met rusteloosheid. In de hoeken van de geest zal ik altijd op de achtergrond aanwezig zijn. Als een gezwel dat voortwoekert, zonder dat de vinger op de zere plek gelegd kan worden. Mijn cellen zullen zich steeds vaker vermenigvuldigen, net zo lang tot de uitzaaiingen hun weg gebaand hebben door het hele lijf en er geen bestraling meer afdoende zal zijn. En dan is het te laat om nog spijt te hebben. Een proces van pijn, kommer en kwel zal hen ten deel vallen. Niemand zal aan het ziekbed staan, omdat de hoop al lang geleden is opgegeven.

Laat me dus slapen en vergeet me nooit. Ik ben het. Ik was het al die tijd al. Leer liefhebben zoals je lief zou moeten hebben. Neuk niet langer uit lust maar uit genegenheid. Denk aan wat je van me geleerd hebt. Die slet, met haar nimmer aflatende honger naar meer. Ze was wijzer dan je dacht. Ze heeft je geliefkoosd met haar verlepte lijf. Je geproefd en gedronken, met een mond die al lang geen smaak meer onderscheidde. Bevredig, met de passie die je voelde toen je door mij bevredigd werd. Zorg voor een smeken naar meer.

Ik zal in de tussentijd slapen, om pas te ontwaken als het doorgedrongen is.